Муроджон Аҳмадалиев: «Боксчи бўлсамда, мени «Кака» деб чақиришади»

– Муроджон, чарм қўлқоп кийишингиз тарихи билан ўртоқлашсангиз. Бу мухлислар учун қизиқ.

– Боксга қатнаб юрган ўртоқларимга қизиққанман. Дадам мактабда жисмоний маданиятдан дарс берганлар. Спорт залига ҳам ўзлари қўлимдан етаклаб олиб борган. Ўша пайтда беш-олти ёшдаги бола эдим. Икки-уч кун машғулотларни томоша қилиб, шуғулланиб кўрдим. Қўшни қишлоқдан келган тенгдошим билан спарринг тушдим. Шу тариқа, боксдаги илк жангимни ютиб, мунтазам шуғуллана бошладим. Аввалига кичик-кичик мусобақаларда иштирок этиб юрдим. Кейинроқ тажриба тўплаб, катта рингга чиқдим.

– Цицерон “Энг катта ғалаба – ўз устидан қозонилгани”, деганди.

– Худди шундай. Инсон қачон мағлубиятга учрайди? Уни тан олган тақдирда. Очиғини айтаман, ёшлигимда ютқазардим. Рақибнинг қўли кўтарилганида ўзимга-ўзим савол берардим: “Нега, қаерда хатога йўл қўйдим?”. Мағлубиятлардан тўғри хулоса чиқариб, машғулотларга зўр бердим. Менимча, ғалабага мағлубият ортидан эришилади.

– 2012 йилда Ереванда ўтказилган Ёшлар ўртасидаги Жаҳон чемпионатида енгил вазн тоифасида (49 килограмм) иштирок этгансиз.

– Ҳа, ўшанда...

Интервьюнинг тўлиқ қисмини қуйидаги саҳифада ўқишингиз мумкин > > > Муроджон Аҳмадалиев: «Боксчи бўлсамда, мени «Кака» деб чақиришади»